در تحقیق حاضر سوخت بیودیزل از روغن چربی طیور به روش ترانس استریفیکاسیون تولید شده و سپس خصوصیات مهم آن با استاندارد ASTMD-6751 مقایسه شد. پس از اطمینان از کیفیت بالای سوخت تولید شده، عملکرد موتور تراکتور MF-399 با استفاده از مخلوط های 5 تا 20 درصد بیودیزل و دیزل مورد آزمون و ارزیابی قرار گرفت. آزمایش ها نشان می دهد گشتاور و توان موتور مذکور توسط این ترکیبات افزایش می یابد. دلیل این موضوع به خاطر به سوزی بیودیزل در اثر اکسیژن دار بودن آن می باشد. همچنین مصرف سوخت و مصرف سوخت ویژه به دلیل ارزش حرارتی و چگالی نزدیک بیودیزل به دیزل به میزان حداقل افزایش یافت. نتایج آزمایش ها در این پژوهش نشان می دهد مخلوط B20 بهترین عملکرد و کمترین افزایش مصرف سوخت ویژه را داراست. بنابراین ترکیب B20 برای استفاده در موتور تراکتور MF-399 پیشنهاد می شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هرچند انتخاب مرسوم بر اساس ارزش های فنوتیپی در جوجه های گوشتی موجب بهبود در سرعت رشد و بازده تولید گوشت شده است، ولی انتخاب برای سرعت رشد و کیفیت گوشت، باعث افزایش نقایص فیزیولوژیکی در طیور گردیده است. بنابراین انتخاب بر اساس نشانگرهای مولکولی می تواند برای افزایش بازده انتخاب مناسب باشد. هدف از انجام این تحقیق، تعیین چند شکلی ژن A-FABP و بررسی ارتباط آن با صفات رشد و ترکیبات لاشه در سویه تجاری طیور گوشتی آرین می باشد. بدین منظور، از تعداد 400 قطعه جوجه گوشتی مربوط به 4 خط پدری و مادری A) ، B،  Cو (D نمونه خون تهیه شد و استخراج DNA از نمونه ها صورت گرفت. بعد از استخراجDNA ، نمونه ها با استفاده از روش PCR-RFLP و آنزیم برشی TaqI شناسایی شدند. فراوانی ژنی و ژنوتیپی محاسبه شده برای جمعیت مورد مطالعه نشان داد که در هر 4 خط فراوانی آلل B بیشتر از آلل A می باشد. مقایسه میانگین حداقل مربعات ژنوتیپ های مختلف نشان داد که چند شکلی ژن A-FABP با هیچ یک از صفات مورد مطالعه مثل وزن کل لاشه بدون محتویات شکمی، وزن پشت بدن و یا موارد دیگر ارتباط معنی داری ندارد. بر اساس نتایج حاصل از تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که ژن A-FABP نمی تواند به عنوان ژن منتخب برای صفات رشد و ترکیبات لاشه در برنامه های اصلاح نژادی لاین طیور گوشتی ایرانی مورد استفاده قرارگیرد.

به منظور تعیین اثر سطح و منبع چربی بر عملکرد پروار گوساله های نر کردی، 90 راس گوساله با میانگین وزن اولیه 224 ± 18 کیلوگرم در شرکت گوشت زیاران در منطقه زیاران بمدت 98 روز با جیره های غذایی (1) بدون مکمل چربی؛ (2) حاوی %5 پیه و (3) حاوی %5 چربی مخلوط (پیه و چربی طیور به نسبت 4 به 1) تغذیه شدند. در این پژوهش قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی جیره ها، افزایش وزن روزنه، بازده غذایی، درصد لاشه، قطعات لاشه، چربی داخلی، ضخامت چربی پشت، سطح مقطع ماهیچه راسته، اندازه گیری شدند. میانگین قابلیت هضم ظاهری چربی خام جیره های 2, 1 و 3 به ترتیب %68.84, %59.3 و %78.54 قابلیت هضم دیواره سلولی %47.0 , %49.2 و %40.5 و قابلیت هضم دیواره سلولی منهای همی سلولز %42.0 , %44.1 و %38.0 بود. تفاوت بین میانگین ها در مورد صفات فوق معنی دار بود (P<0.05). قابلیت هضم ماده خشک و پروتئین خام به طور معنی دار تحت تاثیر جیره غذایی قرارنگرفتند. میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های تغذیه شده با جیره های 2, 1 و3 به ترتیب 0.864, 0.735 و 0.930 کیلوگرم، ضریب تبدیل غذایی 8.34, 10.77 و 7.92 و ضخامت چربی پشت 10.25, 8.98 و 9.90 میلیمتر بودند، تفاوت بین میانگین ها برای این صفات معنی دار بود (P<0.05). درصد لاشه گرم گوساله های تغذیه شده با جیره های 2, 1 و3 به ترتیب برابر 55.00, 54.18 و 54.33 و درصد چربی داخلی 4.12, 5.11 و 4.76 بودند که از نظر آماری بطور معنی داری تحت تاثیر جیره غذایی قرارنگرفتند . تفاوت معنی داری بین گوساله های تغذیه شده با جیره های مختلف از نظر سطح مقطع ماهیچه راسته و ترکیبات شیمیایی گوشت بدون استخوان دنده های 11, 10 و 12 وجود نداشت.

به منظور ارزیابی و مقایسه اثر آویشن، دارچین و مخلوط آویشن و دارچین بر شاخص های رشد، پرفایل لیپیدی سرم و میزان چربی لاشه طیور، 180 قطعه جوجه گوشتی یک روزه راس به طور تصادفی در چهار گروه با سه تکرار مساوی تقسیم شدند و تحت شرایط یکسان مدیریتی و پرورشی نگه داری شدند. جوجه ها به ترتیب 5/0 درصد آویشن، دارچین و آویشن+دارچین را در جیره غذایی پایه دریافت کردند. گروه کنترل از هیچ افزودنی غذایی در جیره پایه استفاده نکرد. شاخص های رشد شامل اضافه وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در پایان هر هفته محاسبه و ثبت گردید. تمامی جوجه ها در سن 42 روزگی کشتار شدند و پس از تهیه نمونه های سرمی، میزان چربی شکمی در هر گروه وزن شد و درصد چربی شکم نسبت به وزن جوجه ها محاسبه شد. نمونه های سرمی به منظور سنجش پرفایل لیپیدی سرم شامل تری گلیسیرید، کلسترول تام، LDL، HDL و VLDL تهیه شد. نتایج نشان داد مصرف 5/0 درصد آویشن یا آویشن+دارچین می تواند موجب افزایش معنی دار اضافه وزن، و کاهش معنی دار مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نسبت به گروه کنترل و دارچین شود. علاوه بر آن، استفاده از 5/0 درصد آویشن و مخلوط آویشن+دارچین موجب کاهش معنی دار تری گلیسیرید، کلسترول تام، LDL، VLDL و درصد چربی شکم و نیز افزایش معنی دار HDL سرم شده است. طبق یافته های این مطالعه استفاده پیوسته از 5/0 درصد آویشن یا آویشن+دارچین در جیره غذایی جوجه های گوشتی می تواند موجب بهبود شاخص های رشد و کاهش میزان چربی لاشه گردد.